၂၀၂၀ ရဲ့ ရန်ကုန် နောက်ဆုံး နေ့တွေကို swab test နဲ့ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အစက swab test က Sunday မှဆိုတော့ စနေနေ့ မနက်မှာ အေးဆေး အိပ်နေတာပေါ့။ အိပ်ရာက စောနိုးနေတာတောင် ပြန်အိပ်နေလိုက်သေးတယ်။ ၉ နာရီလောက် ကျ ဖုန်းခေါ်လာတာ ကိုင်မိတော့ "သားလေး မင်း ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ" ဆိုတဲ့အသံကြားလိုက်တော့ "အိမ်မှာ အိပ်နေတာလေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ" ပြန်မေးတော့မှ နာရီဝက်အတွင်း ရောက်အောင်လာခဲ့တော့ swab ယူရမှာ တဲ့။ ကမန်းကတန်း ဘောင်းဘီ အင်္ကျီ ကောက်လဲပြီး လွယ်အိတ်လွယ်ပြီး ပြေးရတာ တန်းနေတာပဲ။ မျက်နှာတောင် မသစ်ခဲ့လိုက်ဘူး။
သူများတွေပြောတာ swab ယူရင် မျက်ရည်ကျတယ် ဆိုတော့ လန့်တာပေါ့။ တကယ်ကျတော့ နာလို့ မဟုတ်ဘူး။ ယား လို့ မျက်ရည်ကျတယ် ဆိုတာ ကိုယ်တိုင် swab ယူခံရမှ သိတယ်။ အာခေါင် က swab ယူတာ ယူလို့ ယူလိုက်မှန်းတောင် မသိဘူး။ နှာခေါင်းက ယူတာကျတော့ အတော် ခံရခက်တာ။ ယားကျိ ယားကျိနဲ့ ခံရခက်ကြီး။ အဲ့မှာ မျက်ရည် ဝိုင်းလာတာပဲ။ swab ယူပြီးသွားတာတောင် မျက်ရည်တွေ ဝဲပြီး ကျန်ခဲ့တာ။
ဒီလိုနဲ့ ရန်ကုန်ကထွက်လာပြီး ကော့သောင်းရောက်တော့ တရေးအိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ ဘယ်မှ မသွားလိုက်ရဘူး။ ဒါတောင် ညနေဘက် မိုးတွေရွာနေတာကို ပုလုံးတုံတုံးကျွန်းဘက် ထွက်လာလိုက်သေးတယ်။ အဲ့ရောက်တော့လည်း မိုးက မတိတ်သေးဘူး။ မိုးရွာနေလို့လားမသိဘူး။ ဘယ်သူမှကို မရှိဘူး။ ကျွန်းနဲ့ ကုန်းနဲ့ဆက်ထားတဲ့ တံတားက အတော် ဟောင်းနေတော့ ဆိုင်ကယ်ကို မနည်းထိန်းမောင်းရတယ်။ သစ်သားတွေက ဆွေးပြီး ချောနေတာကိုး။ အဲ့တာနဲ့ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ တခန်းတည်းနေရတဲ့ ဘော်ဒါက သူ့ဂစ်တာလေး အသံစမ်းနေတာ တွေ့လို့ ဆိုရအောင်ကွာ ဆိုပြီး တစ်ပုဒ်လောက် ဟစ်လိုက်သေးတယ်။ သီချင်းမဆိုတာလည်း ကြာပြီ။ သီချင်းစာသားကလည်း အလွတ်မရတာတော့ နည်းနည်းသည်းခံပေးကြပါကုန်။
အဲ့တာနဲ့ ဂစ်တာတီးသီချင်းဆိုပြီးတော့မှ Google map ဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ တောင်ဖျားဆုံး အငူလေးက ဟိုတယ်ဘေးနားလေးတင် ဖြစ်နေတာကိုး။ မသိလိုက်လို့ပေါ့။ သိရင် သွားတယ်။ အချိန်က နောက်ကျနေပြီလေ။ အဲ့တာနဲ့ မနက်အစောကြီး ၅ နာရီထပြီး အဲ့ အငူလေးကို ရောက်ဖူးအောင် သွားလိုက်သေးတယ်။
အဲ့က အပြန်မှာ ဟိုတယ်ဘေးက ထမင်းကြော်ပူပူလေးစားပြီး စပိဘုတ်တစီးနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။ ပရိတ်သတ်ကြီးရေ မီးခဏမှိတ်ပေးပါ ကျွန်တော်ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ် ဆိုသလိုပေါ့။
Comments
Post a Comment